Wat is het belangrijkste

Wanneer ik de afgelopen maanden Freek bezocht (eerst ziek, daarna terminaal ziek) en ik ging weg met de woorden: “Ik moet aan het werk”, riep hij steevast vrolijk: “Zonde van je tijd!” Ik vatte het op als een aansporing om te bedenken wat ik nou echt belangrijk vond. Die dag of, meer in het algemeen, in het leven.

Pema Chodron schrijft: “Je weet dat je zult sterven, maar je weet niet wanneer. Je weet niet hoe lang je hebt om het potentieel waarmee je geboren bent te vervullen. Als je dat beseft, wat is dan het belangrijkste?”

Eén van de antwoorden die ze zelf geeft is: “Kom uit je cocon en creëer openingen waarin je direct kunt ervaren wat je nu meemaakt.”

Hoezo cocon Yvonne?
Misschien herken je het: je kunt zo gevangen zijn in de details van je leven, dat je niet meer ziet wat er recht voor je neus gebeurt. In de ochtend vul je elk leeg moment het het inplannen en voorbereiden van dingen die in de middag moeten gebeuren. Je leidt jezelf af met je eigen geest, je bent verloren in gedachten. Je zit in de automatische vooruitpiloot.

Steek je hoofd uit de cocon 
Hoe vaak steek je je hoofd lang genoeg uit de cocon om de wereld, of je omgeving jou werkelijk te laten raken? Om de ervaring van nu echt te proeven? Om die ervaring iets in jou te laten verschuiven? Om de ruimte, de wonderbaarlijkheid, misschien de stilheid van het moment tot je door te laten dringen in de manier waarop je gewend bent om de dingen te zien?

Natuurlijk moeten er dingen gebeuren. Je hebt een baan en de was moet gedaan. Maar kun je in het bezig zijn met deze details van je leven (:-)) je blijven verbinden met de grootsheid van de directe ervaring van dit moment?

Hoe doe je dat?
Je kunt je hoofd uit je cocon steken door de dag te beginnen met een aandachtoefening.
Of door, elke keer als je op de dag zelf merkt dat je geest in de automatische vooruitpiloot staat, drie maal met aandacht in- en uit te ademen.
Door te luisteren: zit een moment stil en je richt je aandacht op geluid.
(Een deelnemer formuleerde onlangs als wens voor een coachingstraject: “ik wil graag, als ik wakker wordt, de vogels horen, in plaats van meegesleurd te worden door gedachten over alles wat ik die dag moet doen”.)
Door te kijken. En nog eens te kijken.

In de woorden van Pema Chodron:

“So, what is the most important thing to do with each day? With each morning, each afternoon, each evening? It is to leave a gap. It doesn’t matter whether you are practicing meditation or working, there is an underlying continuity. These gaps, these punctuations, are like poking holes in the clouds, poking holes in the cocoon. And these gaps can extend so that they can permeate your entire life, so that the continuity is no longer the continuity of discursive thought but rather one continual gap.

But before we get carried away by the idea of continual gap, let’s be realistic about where we actually are. We must first remind ourselves what the most important thing is. Then we have to learn how to balance that with the fact that we have jobs to do, which can cause us to become submerged in the details of our lives and caught in the cocoon of our patterns all day long. So find ways to create the gap frequently, often, continuously. In that way, you allow yourself the space to connect with the sky and the ocean and the birds and the land and with the blessing of the sacred world. Give yourself the chance to come out of your cocoon.”

Spreekt het je aan?
Stel jezelf deze weken elke dag, elke ochtend de vraag: ’Als ik deze dag inga, wat is dan het belangrijkste? Hoe kan ik deze dag het best gebruiken?’
Of gebruik de ontluikende natuur om gedurende de dag openingen te creëren en uit je cocon te komen. Te luisteren naar de vogel. Het prille groen te zien. De lente te ruiken.
Je geest te openen en te verbinden met waar je bent. En misschien de ervaring van de wonderbaarlijkheid, de grootsheid, de ruimte, of de stilte van dit moment mee te nemen in de details van de dag.

Hele goede weken gewenst, Yvonne.