Worsteling

Ik worstel met dodenherdenking.
Ik vind de viering belangrijk.

Het herinnert me eraan dat vrede niet vanzelfsprekend is en
dat we er actief aan moeten bijdragen.
Ik lees en hoor verhalen over mensen die in WO II slachtoffers opvingen en bescherming boden.
Zou ik dat ook doen?

Nu is het 2021 en er zijn slachtoffers.
Vluchtelingen.
Ze staan bij ons als het ware op de stoep, een vakantievliegtripje verderop.

Het zijn medemensen – en ze zijn net als ik.
Met dezelfde waas van vet om zich heen als ze net geboren is.
Met dezelfde geschaafde knie.
Dezelfde eerste ervaring van teleurstelling.
Dezelfde soort dromen.
Een eerste kus die tegenviel. Of die geweldig was.

Ze staan om de hoek op de stoep.
Zijn alles kwijt.
Hun leven staat op pauze.
Bezit, geliefden, gezondheid verloren.
Ze wonen in tenten.
Ze verdrinken.
We weten ervan.
We doen niks.

Hoe kan ik, terwijl ik dit weet, 2 minuten stilte betrachten?
Hoe kan ik mensen herdenken die slachtoffers opvingen en beschermden?
En dan rustig doorgaan met mijn leven?
Die vragen gaan de laatste weken zo af en toe met me mee.

Ik lees nog een keer een gedicht van Iovan Bilbija – ik mailde je het al eerder:
Als deze stad onteerd werd
Door een onverschillig kwaad
Dat gif in onze welle goot
Ons terugdreef tot de laatste straat
Tot in de laatste vrije veste
En het handjevol van ons dat restte
Vluchtte met de dageraad
Naar de landen waar men jarenlang al
Vrede drinkt als water en
Men oorlog simpelweg verlaat
Als ’s ochtends weer de krant dichtslaat
Dan weet ik, hoop ik zo
Dat als wij voor hun muren staan
En daar het luikje wordt verschoven
En men kijkt in onze ogen
Grendels van de poorten gaan.

Vanochtend bedacht ik:
Ik kan 2 minuten stilte betrachten als opmaat om iets te doen, een klein ding. Inmiddels heb ik bedacht wat ik ga doen en dat lost het worstelende gevoel wat op.

Dank dat ik dit met je mag delen.
Wil je reageren? contact@stresslooswerken.nl

Hartelijke groet van Yvonne