Wilma

Wilma

In 2002 leerde ik het woord ‘anicca’ kennen, een Pali woord voor vergankelijkheid.

Tijdens meditaties leerde ik de vergankelijkheid van vanalles herkennen. Simpelweg doordat ik het ene moment een pijntje had, het volgende moment vreugde, meteen gevolgd door irritatie, rust, een binnenpretje, of zin in friet. En daarna kibbeling.

Inmiddels beland ik in een fase, waarin de vergankelijkheid van het leven me ook in het groot regelmatig wordt getoond. Deze week werd een wijze nieuwsgierige autonome keilieve dierbare in slaap gebracht om, zoals ze zelf zei, nooit meer wakker te worden.

Hoe bijzonder dat, wanneer vergankelijkheid en de dood zich laten zien, ook de liefde zich zo kan laten zien. Zoals de vrouw van mijn dierbare schreef: ‘alleen houden van, telt.’

Nou waren ze altijd al scheutig met die liefde.
Maar deze weken mochten we met een grote (lang leve whatsapp!) groep op afstand en toch zo dichtbij hun laatste tijd meemaken.
Met een simpele blije foto in de zon.
Een dagelijks klein prachtig whatsappverslagjevandedag.
Waarin waardigheid en liefde in alles doorademde.

De intense blijheid waarmee ze samen in kleine kring deze dagen leefden.
De blije openheid waarmee Wilma al onze berichten ontving.
De rustige blije openheid waarmee ze de momenten die haar hier restten ontving.
De rustige openheid waarmee ze het inslapen tegemoet trad.

Ik wens ons toe dat we deze week – en de week erna, en de week erna, en de week erna – laten inspireren door Wilma en Ida.

Dat we in de kleine dingen en onze dagelijkse routine de grootsheid en de diepte van het leven kunnen voelen.
Dat we liefde mogen voelen in het besef van de vergankelijkheid van alles, inclusief onszelf.
Dat we rustige blije openheid mogen voelen terwijl we de dingen tegemoet treden.

Ida, met prachtige gruizige stem:
“Alleen houden van, telt.”

Alle goeds en hartelijke groet van Yvonne.