Wacht even

De laatste dag van mijn eerste stilteretraite gingen we over van ’nobele stilte’  naar nobel kletsen.

We maakten de overgang weer naar het gewone leven door samen te eten, te praten en retraite- ervaringen uit te wisselen.

Ik had er naar uitgekeken.

Na een half uur was ik geschokt.

Elke zin die ik zei over een ervaring veranderde die ervaring.

En de echte ervaring verdween daarmee stilletjes naar de achtergrond.

Ik raakte hem kwijt.

Ik maakte een verhaal.

 

Ik werd er pardoes verdrietig van en repte me terug naar de meditatieruimte en de stilte. (Maar ja, daar kon ik natuurlijk niet eeuwig blijven zitten 🙂 ).

 

Helberg, gids in de Noorse bergen begreep hoe woorden onze ervaringen kunnen begrenzen. Een anekdote vertelt hoe hij vroeg op een ochtend een groep wandelaars vanaf hun berghut de bergen in begeleidde. Het zomerlicht was in aantocht en overal doken nieuwe kleuren op. De natuur was geweldig. Helberg begon de tocht door aan alle deelnemers een briefje te geven met daarop de tekst: ’Ja, het is helemaal geweldig!’

Hij wilde voorkomen dat de wandelaars tijdens de tocht aan elkaar zouden gaan vertellen hoe geweldig het wel niet was, zonder dat ze zich zouden concentreren op de geweldige ervaring zelf.

 

 

Spreekt het je aan? Misschien kun je deze week je impuls tot het onmiddellijk delen van ervaringen opmerken. En die impuls een moment weerstaan.

Wacht even voordat je roept:

“Wat een prachtige lucht!” l

“Wat een heerlijke sambal goreng boontjes!”

“Wat een zalige zoen!”

Richt je wat langer op de ervaring zelf.

Zodat spreken niet de plaats inneemt van de ervaring.

 

Fijne frisse ervaringsweek toegewenst waarin je van alles meemaakt.