Appeltaart

Begin 2019 doe ik een fijn voornemen: ik wil moeiteloos een lekkere appeltaart leren bakken.

Op het moment van mijn voornemen vind ik appeltaart bakken een rotklus. Ik kan het niet.
Ik doe het wel eens, 1 maal per jaar.

Op zo’n bakmiddag vind ik mezelf altijd wel op een moment terug, waarop het werk ongemerkt is gaan stropen en ik tot stilstand ben gekomen.

En om me heen kijk.
Mijn handen zijn te heet. De zon schijnt te hard op het aanrechtblad. Het deeg is te plakkerig. Of toch te droog. De keuken is te wit van het bloem. De chaos is te groot. De repen die op de appels moeten zijn te dun, te brekerig.
Van binnen ben ik te hopeloos en ineens heel moe.

Dus het is een project! En het blijkt een geweldig project waar ik veel van leer. Ik mail mijn avonturen naar een paar bakvriendinnen. Hier het verslag van appeltaart 4 op 11 maart 2019:

De hele week al gedacht: het wordt tijd voor een appeltaart! Dit keer gezorgd dat ik genoeg appels in huis had. Zondagochtend: hup!

Wat ging beter?
Genoeg tijd genomen en in 1 keer gebakken in tegenstelling tot appeltaart 3. Geimproviseerd. Ik bleek te weinig bloem te hebben (150 gram) en heb hup gehusseld met amandelmeel. Onbekommerd gebakken met als motto: alles is een kladversie.

Wat kan beter?
Iets teveel geimproviseerd: ik kwam ook kokosbloesemhuppeldepupsuiker tegen (veeeeel minder slecht dan kristalsuiker), die er ook door heen gemikt.
Twee variabele factoren: oei oei waar blijft de kwaliteit van het wetenschappelijk onderzoek? Resultaat: deeg korrelig amandelig, smaak zwaarzoet.
Heb nu het laatste stukje op, na een halve appeltaart wennen begon ie nu ook nog te smaken hoera!

Je snapt: ik heb dan nog een weg te gaan.

Ik leerde belangrijke dingen over het aanleren van een nieuwe vaardigheid:

de zin “alles is een kladversie” helpt enorm. Eigenlijk wel bij alles in het leven denk ik
als je je richt op wat er beter gaat (dit keer genoeg appels in huis gehaald) motiveer je jezelf op onbekommerde wijze
onbekommerdheid helpt sowieso
je kunt altijd opnieuw beginnen
een steungroep is fijn
en zeer belangrijk: als je het niet erg vindt dat het gewoon weer mislukt dan blijft er veel plezier. En nog belangrijker: leervermogen. Mildheid is essentieel in het leerproces. Je kunt altijd opnieuw beginnen. Elke dag.

In de Mindfulnesstrainingen werken we met bovenstaande principes. Deelnemers leren nieuwe gewoontes (mediteren, pauzeren, met open aandacht bij de ervaring van dit moment zijn, gelijkmoedigheid, mildheid, luisteren, stoppen). oude gewoontes zijn vaak hardnekkig en nieuwe gewoontes groeien langzaam en op grillige wijze. Daarom zijn bovenstaande principes belangrijk. Ze helpen in het leren en in het groeien.

En: we nemen rustig de tijd.

Net als ik. Mijn bakproject gaat het tweede jaar in. Ik ga dit jaar appeltaart afwisselen met worteltaart. Afgelopen zaterdag de eerste worteltaart gebakken. Gisteren zei mijn lief: “Ik heb even een lepel gepakt, dat ging toch makkelijker.”

Nieuwe Werkgewoontes