Tussenmomenten zijn leven

Tussenmomenten zijn leven

Mijn moeder zei vroeger regelmatig in drukke tijden: als de Kerst maar voorbij is.. of: als de vakantie maar voorbij is…
Er zat een soort idee achter dat het leven, zoals ze dat graag wou, dan zou aanvangen. Mijn moeder wachtte tot Kerst voorbij was, om… het rustiger te hebben, echt te kunnen genieten. De tijd daarvoor was een soort wachttijd, een op-weg-naar periode.

In het klein betrap ik mezelf erop dat ik regelmatig de “als dit maar voorbij is” mentaliteit hanteer. Als ik de boodschappen maar gedaan heb, als ik dit van mijn lijstje heb afgewerkt, dan… En dan wat? Het is alsof ik verwacht dat het echte leven, of het echte genieten daarna begint.

Veel momenten doe ik om in een ander moment terecht te komen, op weg naar elders, of om iets te bereiken.
Met name die kleine ‘tussendoormomenten’ nodigen me kennelijk uit om er niet helemaal bij te zijn, om in mijn hoofd het volgende al voor te bereiden, om niet helemaal aanwezig te zijn. Even snel afwassen en dan.. fietsen naar de supermarkt.. even hardlopen om daarna…

Maar het leven bestaat natuurlijk vooral uit dit soort momenten. Hoe jammer om deze te missen! Dus neem ik steeds meer gelegenheid om deze momenten ook helemaal te leven: te zien hoe de wolken voorbijdrijven, te voelen hoe ik op de fiets zit, mijn lichaam te voelen, de vogels te horen, een bloem te ruiken. Of een uitlaatgas.

En te beseffen: dit is het. Dit moment is het leven.
Mag ik je uitnodigen – als het je aanspreekt – deze weken, als je de boodschappentas uitruimt, als je door de supermarkt loopt, als je in het kantoor in de lift staat of de trap oploopt, als je op de fiets naar je tennisles rijdt, als je ’s ochtends de post uit de brievenbus haalt, te beseffen: dit is het?

Dit moment is het leven. Niet morgen.
Niet zo dadelijk.
Niet als ik dit klusje afheb.
Niet als ik er ben.
Nu.
Nu.

Goede week gewenst.
Mail me om in gesprek te komen als je tussendoormomenten wilt leren te leven.