Niet gekozen voor voetbal

Eén van de dingen die ik moeilijk kan zien: tv close ups van jongetjes of meisjes van vijf jaar oud, wiens voetbalclub de wedstrijd zojuist verloren heeft. Overweldigend verdriet en teleurstelling neemt helemaal bezit van ze. Er is nog geen besef dat deze emotie ook weer voorbijgaat, ze kunnen er niet overheen kijken.
Ik weet nog zo goed hoe overweldigend hevige teleurstelling aanvoelde, toen ik het voor het eerst ervaarde.

Zangmaatje Loes vertelt over haar zoon. Hij is, samen met een heleboel anderen, niet verkozen voor een eervol voetbalteam volgend jaar. Tijdens het eten vertellen zijn ouders het slechte nieuws. Zoon werpt zich razendverdrietig op tafel. “Gelukkig heb ik kinderen die uitbundig, precies en luidruchtig verslag doen van wat ze van binnen beleven”, zegt Loes.

Zoon raast, huilt en schreeuwt. Zijn ouders bieden ruimte en troostende armen. Maar hij is ontroostbaar en wil zeker geen armen om zich heen.
“En nu moet ik met iets gooien!” roept hij. Hij verdwijnt naar zijn kamer.
Er wordt met dingen gegooid.
Zoon verschijnt weer beneden.
“Nu kan ik weer denken”, rapporteert hij. “Het is weer rustig in mijn hoofd!”

En dan wil hij wel armen om zich heen. “Wat is dat toch moeilijk hè, als het niet gaat zoals je zou willen! Wat je nu voelt is grote teleurstelling”, vertelt Loes hem, “het is iets dat je af en toe tegenkomt in je leven.”

Ze bespreken de reden van de beslissing.
Ze nemen door hoe hij morgen wil reageren als er op school naar gevraagd wordt.
Ze bespreken hoe zijn oudere zus eerder dat jaar een enorme teleurstelling te verwerken kreeg toen ze tot twee keer toe niet werd toegelaten tot een vurig gewenste vervolgopleiding. Wauw, dat was dus een niet mis te verstaan geval van grote teleurstelling voor zijn grote zus!

Ik luister ademloos naar het verhaal. Loes mag dan heerlijk open kinderen hebben, de kinderen hebben een geweldige moeder die ruimte geeft om de storm van teleurstelling door hen heen te laten gaan. Zonder het gevoel weg te rationaliseren, te bagatelliseren of te dramatiseren. Een moeder die helpt om teleurstelling te leren kennen als gevoel dat je als mens in dit leven gewoon tegen kunt komen; het voelt vreselijk maar er is niks mis mee. Een moeder die haar kinderen helpt hoe ze ermee kunnen omgaan.

Wauw.

Spreekt het je aan?
Geef deze weken ruimte aan je eigen teleurstelling zonder te rationaliseren, dramatiseren of bagatelliseren. Laat de kleine rimpeling of grote storm door je heen gaan. Het voelt niet fijn, maar er is niks mis mee.
Of help je kind ermee.

Ik hoor graag je ervaringen en reactie!
Wil je privé antwoorden? Mail naar contact@yvonnetraint.nl
Hartelijke groet,

Yvonne van Iersel