Mailtje van Zusje

2012. Mailtje van zusje. “Over dat accepteren Yvonne. Eerlijk gezegd weet ik niet hoe ik nou moet accepteren dat ik kanker heb. Nou ja, ik weet het wèl: ik wil het niet accepteren. Ik ben boos, ik ben bang, ik ben in de war.”

 

Ze volgt een Mindfulnesstraining. Het thema is accepteren.

 

Gisteren. Een vriendin over 2008. Ik gaf mijn eerste pilot –proefkonijnen-Mindfulnesstraining. Aan vriendinnen.

“En dat alles maar accepteren en goed vinden, ik weet nog wel dat ik dat niks vond.

Ik vind namelijk iets van dingen en soms ben ik boos en dat geeft me ook energie om dingen te veranderen.

Ik ben toen ook fan geworden van Edel Maex. Jij gaf me oefeningen van hem.

Oefeningen waarin je je boosheid mag voelen.”

 

In Mindfulnesstrainingen is accepteren een belangrijk begrip.

Soms is er verwarring.

Betekent accepteren dat je alles maar goed vindt?

Dat je apathisch wordt?

 

Welnee.

 

Het betekent dat je erkent wat er nu is.

Dat je daarmee begint.

Je maakt er ruimte voor.

Ruimte voor niet willen. Boosheid. Onzekerheid. Plezier. Levenslust.

Je begint met te erkennen hoe het nu is.
Van buiten.

Van binnen.

 

En van daaruit kun je van alles doen en ondernemen.

Je kunt kiezen wat je wilt doen en ondernemen.

Of wat je nalaat om te doen of te ondernemen.

 

Terug naar 2012. Ik mail mijn zusje: “Kun je misschien teruggaan naar nu? Accepteren hoe het vandaag is? Dat je bij het denken aan kanker angst voelt? Dat je boos bent en dat er verwarring is?

Dat dat alles ruimte mag hebben?”

 

Ik voel schroom als ik op ‘send’ klik.

Wat weet ik er nou van?

Ze mailt me snel terug. “Daar kan ik geloof ik wel wat mee.”

 

Nu, terwijl ik het opschrijf, mis ik haar. Yvonne, kun je simpelweg ruimte maken voor missen?

 

Spreekt het je aan?

Kun je vandaag af en toe simpelweg ruimte maken voor wat er nu is en hoe het nu is?