Lucky to feel sadness

De blog van vandaag is een filmpje, waarin Louis Kane op prachtige wijze vertelt waarom hij een hekel heeft aan mobieltjes: je gebruikt het om je af te leiden van je directe innerlijke ervaring van dit moment.

Merken wat je directe ervaring in dit moment is en je daarvoor openstellen levert mooie dingen op:
1. Je maakt meer mee van je leven als je echt merkt wat er van binnen gebeurt.
2. Je kunt de ervaring ook weer laten gaan.

Zo kun je je openstellen voor tederheid. Tederheid helemaal doorvoelen. Weer laten gaan.
Je kunt je openstellen voor verveling. Verveling doorvoelen. Weer laten gaan.
Je kunt je openstellen voor innerlijke drukte en gejaagdheid. Weer laten gaan.

Gisteravond. Ik loop naar de keuken, peinzend over het filmpje en het Mzine: wil ik er zelf nog iets aan toevoegen of spreekt het meer dan genoeg voor zichzelf? Het is 18.30 uur, donker, het huis is leeg. Een uitgelezen moment voor het ’forever empty’ gevoel. Het blijkt in de keuken op me gewacht te hebben en bespringt me van alle kanten. Oh here it comes that I am alone!

“Laat het me maar voelen, you are lucky to feel sadness”  denk ik en kijk verbaasd naar mijn hand die net een stuk Lindt Puur chocola in mijn mond heeft gestopt. Eenzaamheid en verdriet mengt zich met plezier.

Het blijkt sowieso een emotioneel mengelmoeszootje: eenzaamheid die mengt met liefde, dankbaarheid, wat weer extra-voelen-van-verdriet met zich mee lijkt te brengen.

Ik voel het zootje, proef de chocola, maak de pastasaus en rasp onbekommerd een stuk vel van mijn vinger.

Spreekt het je aan?  Leg deze weken af en toe je telefoon enkele uren weg. Kijk wat er gebeurt, richt af en toe je aandacht naar binnen. Stel je onbekommerd open voor wat er is, laat het weer gaan. Rasp eventueel een stuk vel van je vinger.

Laat me weten wat het is!
Wil je privé antwoorden? Mail naar contact@yvonnetraint.nl
Hartelijke groet,