Liever Oppervlakkig

Als jonge trainer keek ik wat neer op gedragstrainingen. Het bleef zo aan de oppervlakte: dat kon niks wezen.
Lange tijd zocht ik naar manieren om diepgang in begeleiding te brengen. Ik leerde naar emoties te vragen, naar de situatie waarin mijn klanten waren opgegroeid, ik leerde theorieën over wat er bij hen van binnen allemaal gebeurde waardoor ze problemen ervoeren. Ik leerde hoe je kunt confronteren. Maar het was een moeizame weg.

In de praktijk bleek dat ik, zo werkend, samen met mijn klant regelmatig in een moeras terechtkwam waar we samen hulpeloos naar beneden werden gezogen. Of ik voelde weerzin bij het actief speuren naar moeilijke jeugdervaringen, pijnlijke emoties, het voorleggen van mijn therapeutenmodel aan hen (wie zegt me dat het waar is: er zijn zoveel modellen!) en al helemaal bij het stevig confronteren dat in bepaalde trainerskringen in die tijd populair was. Het voelde niet respectvol.

Toen kwam ik in aanraking met oplossingsgericht werken.
Er ontstond een liefde voor de oppervlakte.

Ik leerde om, wanneer de klant zei: ik wil gelukkig zijn, te gaan speuren naar de uiterlijke kenmerken van dat gevoel. Hoe zou je merken dat je gelukkig bent? Wat zou je doen? Wat nog meer? Wat zou een ander van de buitenkant merken? Ik leerde om mijn therapeuten/trainers theorieën over wat er (diep?) van binnen bij mijn klant gebeurt los te laten. Te werken met wat mijn oog ziet en mijn oor hoort. Het te doen met wat zich aandient vanuit de klant, en erop te vertrouwen dat alles wat daar wellicht aan lagen onder zit zal doorschijnen.

Vervolgens kwam ik in aanraking met Vipassana meditatie. Ik leerde in meditatie aandacht te richten op de oppervlakte: op lichamelijke sensaties. Kwam ik gedachten tegen? Hoe merkte ik het effect van die gedachten in lichamelijke gewaarwordingen? Moeilijke emoties? Op welke plekken van mijn lichaam merkte ik deze emoties? Kon ik met milde aandacht erbij zijn? Door het richten van aandacht op de oppervlakte, en door te oefenen in gelijkmoedigheid, leerde ik vrijer te worden van mijn eigen (heftige) emoties, oud zeer, lastige gedachten, pijn.

Binnen de Vipassana meditatie is er geen verschil in “diepte” tussen denken, voelen, en lichamelijk voelen. Het zijn gewoon verschijnselen die op de voorgrond kunnen treden.

Al mijn oude ideeën over oppervlakte en diepgang zijn heerlijk en bevrijdend driedubbel op zijn kop gehusseld. Mijn allergie voor oppervlakkigheid? Verdwenen: ik kom eigenlijk geen oppervlakkigheid meer tegen.
Alleen therapeuten die enigszins belerend over diepgang praten, die kunnen nog mijn irritatie wekken: “wat een oppervlakkige kennis over hoe mensen veranderen”, denk ik dan :-). Nog een dingetje om aan te werken..

Laatst hoorde ik een mooie uitspraak van een masseur: als je bij het masseren aan de oppervlakte blijft, komen het lichaam en de gevoelens vanzelf naar je hand toe.

Als het je aanspreekt, een uitnodiging voor deze weken:
Als je in gesprek bent met iemand, kun je dan met milde open aandacht aan de oppervlakte aanwezig en beschikbaar zijn? Kijk wat er vanzelf aan de oppervlakte verschijnt, naar je toe komt.

Fijne weken gewenst,

En laat je ervaringen horen!
Wil je privé antwoorden? Mail naar contact@yvonnetraint.nl
Hartelijke groet,

Yvonne van Iersel
YvonnetraintMINDFULNESS.