Je hechten aan ouwe koeien
Een maand geleden.
We vieren een vakantieweek met acht vrienden in een groot huis. Alle kinderen mee met aanhang.
Het is geweldig – vraag gerust naar ons succesrecept als je interesse hebt. Maar we komen natuurlijk ook allemaal, omdat we een week met elkaar leven, onszelf tegen. Tegen de tijd dat het donderdag is, heeft – vermoed ik – iedereen wel een moment gehad waarop we naar huis wilden (en dat is onderdeel van ons succesrecept denk ik – dat we niet bang voor die momenten zijn). Op de laatste avond vraag ik tijdens het etentje aan één van mijn vriendinnen: “wat vond je lastige momenten?
“Oh”, wuift ze me weg. Daar ga ik geen energie in steken!”
Enkele weken daarvoor spreek ik met een collegavriendin.
Haar man is 10 jaar geleden overleden.
Ze praat over goede herinneringen.
“Natuurlijk zijn er ook genoeg vervelende herinneringen”, straalt ze me tegemoet.
“Maar gelukkig kan ik zelf kiezen wat ik me wil herinneren”.
Ze zegt het met pretogen.
Het deed me denken.
Vorige week had ik een wrevel met een lief in mijn omgeving.
Ik kan er dan een handje van hebben om vroegere gebeurtenissen naar boven te halen, die eenzelfde soort wrevel naar boven halen. Om mijn ergernis te rechtvaardigen. Om een verhaal over mezelf en die ander (bijvoorbeeld zielige leuke ik en stomme ander) te maken of te voeden.
Ik ben kennelijk gehecht aan die oude herinneringen.
Ze geven mij een gunstige rol in onze relatie. En de ander de schuld.
Wat een onzin.
Wat een energieverspilling.
Ik ontdekte vorige week dat ik het moment kan herkennen, waarop ik mijn ouwe koeienherinneringen naar boven haal.
Dan helpt de uitspraak van mijn vriendin.
Oh, daar ga ik geen energie insteken.”
Super: dat scheelt zo een half uur wakker liggen!
Herkenbaar en spreekt het je aan?
Ben dan deze week nieuwsgierig op welk moment je van binnen ouwe koeien uit de sloot aan het halen bent.
Kijk of dat nuttig is.
Ben je eraan gehecht?
Bevraag jezelf: wil ik op dit moment energie in die herinneringen steken?
Een fijne week gewenst van Yvonne.