Een eindeloze film

Een vriendin vertelt over haar zoon van 17: eindexamenklasser, serieuze, soms vergeetachtige werker.

Hij vergeet zijn woordenboek bij de Duitse toets. En leent een woordenboek van een vriend. Hij weet dat zijn vriend er toetsantwoorden in heeft staan. Maar hij wil een goed punt, hij wil woorden op kunnen zoeken. En zeg nou zelf: wie kijkt er nou in een woordenboek?

De surveillant.

Ze wil even iets opzoeken en pakt toevallig Alex’ woordenboek. Ziet dat er antwoorden in staan. Hij krijgt  een onverbiddelijke 1 vanwege fraude. Ja, het telt voor het eindexamen. Nee, dat kan hij niet herkansen.

Mijn vriendin vertelt hoe haar zoon deze week dag na dag regelmatig van pure frustratie STOM STOM STOM STOM door het huis roept. Hij zegt: “Als ik de film maar zou kunnen terugdraaien!!”
Ik  voel met hem mee: ik denk het gevoel te kennen en het is bijzonder akelig.

Eén van de eerste keren dat ik me dit gevoel herinner, was toen ik niet mee mocht met grote zus en broers naar een feest: te jong. Het  bracht me in tranen. Ik zie nog scherp voor me hoe zij de deur uitlopen terwijl ik in de hal achterblijf en elk moment dat ze langer weg zijn besef dat ik het echt niet meer kan terugdraaien. Het brandende radeloze gevoel dat je de werkelijkheid ongedaan wilt maken.

Vijftien jaar later fiets ik met drank in mijn lijf en een vriendin achterop naar de disco en bijt door een val vijf tanden stuk op de stoeprand. Vertwijfeling en spijt in de dagen erna. Boosheid en het ongedaan willen maken. De film terug willen draaien. Een radeloos gevecht van binnen. Ik wilhetnietikwilhetnietikwilhetniet.

Wat wil je dan niet eigenlijk? De situatie. De consequenties. Maar ook niet het akelige gevoel in je lijf. Hartkloppingen. Een maag die samentrekt. Warmte door je lichaam. Zweet dat je uitbreekt. Je wilt weg van dit gevoel. Dus kan het zomaar gebeuren dat je in je denken schiet: je draait de film terug. En soms doe je dat eindeloos. Jewilthetnietjewilthetnietjewilthetniet en je blijft de film maar terugdraaien.

Wat te doen?

De moed opbrengen om de gevoelens toe te laten die daaronder zitten. Vertwijfeling. Boosheid. Op een ander. Op jezelf. Frustratie. Verdriet. Schaamte. Warmte door je heen. Hartkloppingen. Een steen in je maag.

Dus ik denk dat Alex het goed doet en het enige doet wat ie kan doen: de moed opbrengen om zijn frustratie te voelen en wie weet zijn boosheid of schaamte. Ik zou hem nog een flinke huilbui gunnen om zijn verdriet te voelen en dit lucht te geven. Het helpt. Het maakt ruimte om te kunnen gaan erkennen dat het is zoals het is: hij had geen intentie tot fraude, maar deed wel iets stoms en hij heeft een onverbiddelijke 1. Als hij eraan toe is dat te erkennen, dan kan hij opnieuw kijken wat hij in deze nieuwe situatie wil doen.

Misschien neemt hij zich voor om dit jaar keihard aan Duits te gaan trekken.
Misschien om op belangrijke momenten in zijn leven even te checken of hij zijn Duitse woordenboek wel bij zich heeft.
Of iets anders.

Ooit een 1 gehad? Iets stoms gedaan? Ik hoor graag je ervaringen.

Wil je privé antwoorden? Mail naar contact@yvonnetraint.nl

Bijzonder hartelijke groet,