De wind ruist

De wind ruist

De zon schijnt.
De ijskoffie op het dorpsplein was koud en zoet.
De zon is warm.
De tjiftjaf luid.
De geest zacht, traag.
De gedachten aan jullie loom.
De wind ruist.

Marcel Messing schrijft in het boek ‘Een land zonder pad Stromend als water’:

‘De wind is een lied. Een lied dat krachtig klinkt in een stormwind of zachtjes neuriet in een voorjaarsbries.
Laat je meewaaien met het lied van de wind.
Wees als een bamboeriet, hol en leeg, en laat je bewegen door het lied van de wind dat overal klinkt. Waai uit aan alles wat je meent te zijn. Wees niemand meer en je zult alles zijn.

Hoor het lied van de wind! Het fluit en tui, het zingt en klinkt, het trilt en rilt, het blaast en raast.

Als we gezongen worden door het lied van de wind, verdwijnen alle tegenstellingen in onze geest, speelt het leven door ons heen. Leef als de wind. Als de wind beweegt, beweeg mee. Wees beweging, maar beweeg zelf niet. Als het stormt, word storm. Maar zoals er in het oog van de cycloon volmaakte rust is, laat zo  geest in rust zijn. Als de wind een voorjaarsbries wordt en zacht over pas ingezaaide akkers fluistert, wees de voorjaarsbries en laat het leven stil in je opbloeien. Het leven is rust en beweging, stilte en woord, leegte en vorm.’

Hartelijke groet van Yvonne