Dansend de trein in

Hij pakt de hand van zijn vriendinnetje, samen rennen ze naar de volgende deur en dansen de trein in.
“Hee, die jongen had ik pas in mijn training!” zeg ik tegen mijn lief. Ik speur of ik hem nog kan groeten.
En ineens voel ik het.

15 jaar werken met jonge TNO wetenschappers komt ten einde, wat ga ik ze missen. Hun frisheid, vrolijkheid, leergierigheid, slimheid, taalgebruik, kritische blik, maatschappelijke betrokkenheid en openheid.

Al dat trouwen, al die huizenjachten, al die relatieperikelen, al die buitenlandse conferenties, al dat wennen aan Nederlandse boterhammen, en al dat zoeken naar hoe ze het beste van zichzelf kunnen geven in een gevestigde orde en het groeiende vertrouwen daarin.

Voorafgaand aan een rollenspel over feedback vroeg ik vaak: ik speel zo de collega aan wie je feedback gaat geven. Ben ik dan jong of oud?
Oud.
Hoe oud?
Nou… toch zeker ouder dan 40.
Daar zat ik dan met mijn 65jarige rimpels.

Het was super.

En ook aan jullie lezers wil ik aan het eind van dit jaar zeggen: het was super.
Dank jullie voor alle betrokkenheid en inspiratie.

Jullie zijn mijn warme dierbare StressloosWerken club. Dank je wel voor alles wat we dit jaar deelden, voor je reactie of feedback, voor je opdracht, je vertrouwen, voor een traject waarin we samenwerkten, een workshop of training waarin we elkaar ontmoetten, de stilte die we in een retraite deelden.

Hier een blij hart! Yvonne.