Zegeningen en nu

Ze knikt voortdurend, alsof ze het met alles hartstochtelijk eens is. Ze danst een beweging, de groep volgt. We knikken niet.

Jan is er niet vandaag.
Hij vond het te moeilijk.
Vorige week was er tango muziek.
Zo confronterend.
Waarschijnlijk had ik hem wel herkend van de plaatselijke tangoscene. Ik praat nooit op tangosalons, maar ken alle oude vertrouwde gezichten (en omarmingen) goed.

Het duurt wel een kwartier voordat ik de mensen door hun trillen en stijfheid heen zie.
Het duurt het langst bij die kleine mevrouw.
Parkinson drukt haar lichaam stijf naar beneden.
Opstaan vanaf de stoel lukt niet alleen.
Uiteindelijk gaat haar open blik dwars door me heen.

Een oh zo mooi lange vrouw danst haar tere sierlijke dans. Een voorzichtige lach door diep verdrietige ogen.

Het zijn allemaal mensen zoals ik.
Mijn bubble. Mijn soort kleren.
Mijn soort sieraden (nou ja, behalve dan dat smaakvolle goud van die kleine gesoigneerde prachtig verzorgde Bossche dame).
Mijn soort oogopslag.
Mijn soort lach.
Mijn soort humor.
Mijn leeftijd.

Iemand deelt de ziekenhuisopname van een lotgenoot.
Iemand verzucht: “Laten we onze zegeningen tellen.”
Dat doe ik, het hele dansuur lang.
Ik ben er maar voor één keer. Ik tril niet.

En de dansers leren me dit uur weer de belangrijke les die ik telkens wil leren: om helemaal in dit moment te zijn. Los van wat was, los van wat komen gaat. Dank daarvoor.

Heb een goede week, hartelijke groet van Yvonne.