Woorden duwen

Verantwoordelijkheid nemen.
Wegblijven!
Echte vriendschap.

Consequenties!
Een golf van angst en zorg duwen de woorden hoog en dwingend uit mijn mond.

De woorden zelf duwen ook.

Mijn lief legt lichtjes zijn hand op mijn knie. Ik zwijg.
Hij praat.
Een rustige toon.
Ruimte om de woorden heen.

Een half uur eerder zei ik nog tegen mijn lief: “ik zoek een toon die hem wel bereikt en hem niet van me wegduwt.”
Missie grandioos mislukt.

Het fijne van een relatie met je kind is dat je elke dag opnieuw kunt beginnen.
Elk moment.

Elk moment is een nieuwe kans.
Om sorry te zeggen.
Opnieuw te beginnen.
Een vraag te stellen.
Een rustige grens te trekken.

Er is zoveel liefde.
Dat geeft telkens weer nieuwe frisse kansen.

Voor de ouders, tantes, ooms, opa’s onder jullie: ik wens jullie de frisheid toe van het opnieuw beginnen met kinderen. Het voelen van de liefde die onder dat telkens opnieuw beginnen verscholen zit.
En voor iedereen, mocht het waardevol zijn: aarzel niet om ditzelfde principe op een volwassene, zoals een lief of vriend(in) toe te passen.