Waar is mijn bucketlist gebleven?

Hee waar is mijn bucketlist gebleven?

Vrienden te eten.
We praten over afscheid.
Tja, 60 plus…

Wanneer met pensioen?
Hoe afscheid te nemen?
Hoeveel tijd zouden we nog hebben?
Wat willen we doen?

We krijgen het over reizen met een camper door Europa.
Daar krijg ik het altijd een beetje benauwd van.
Dan denk ik: en wat als ik sterf aan een Italiaans meer?
Mooi uitzicht hoor.
Maar ik vertrek liever na een avondje kletsen met vrienden.

Het gesprek maakt iets duidelijk, dat al een tijdje broedt.
Ik geloof dat ik niks meer gedaan hoef te hebben voordat ik sterf.
Er hoeft niks af en er hoeft niks bereikt.
Jawel, ik heb hopen enthousiasme, doedriftjes, verlangens, wensen!
Jawel, ik huppel hier nog heel graag rond tot mijn 90plusste!

Maar het nieuwe idee is: er hoeft niks af voordat ik doodga.
Als ik maar bezig ben – zonder dat het af is – met de goede dingen.
En – nu ik het opschrijf – : er bestaat überhaupt natuurlijk niet zoiets als ‘af’.
‘Af’ verandert ook altijd weer in iets anders.

Dus het is meer: wat wil ik vandaag doen?
Waar wil ik mijn energie aan geven?
Ik wil graag deze dag aandacht geven aan dat wat ik nu belangrijk vind.
Ik wil graag deze dag energie geven aan wat ik nu belangrijk vind.
Waardoor ik – wie weet vanavond – in vrede zou kunnen sterven.
Als het ware.

Nou ja, zoiets.
Snap je wat ik bedoel?
Laat het me weten!

Na zaterdag weet ik in ieder geval dat ik energie wil steken in mijnlief-en-vriendenavondjes. Ik vind het fijn en belangrijk. Kom je eten?

Hartelijke groet van Yvonne.