radicale daden van Liefde

Jon Kabat Zinn noemde Mindfulness ooit een radicale daad van liefde.
In het dagelijkse leven gebeuren er vele radicale daden van liefde.
Het is inmiddels traditie dat ik erover schrijf aan het eind van het jaar. Dit keer over autoritjes.

Ik zag mijn broer en schoonzusje op een doordeweekse dag in december. Ze zagen er een beetje grauwig uit.
Ze vertrokken twee dagen ervoor om 17 uur naar Basel, doken om 1 uur ’s nachts een Basel’s hotelletje in, woonden overdag de afscheidsdienst bij van een vriendin die ze hebben leren kennen in een internationale groep trainers, reden terug naar Nederland, doken om 1 uur het bed in en gingen de volgende dag verder met hun drukke bezigheden van de laatste decemberweken.
De naasten van de vriendin in Basel waren onder de indruk: zoveel moeite om bij het afscheid te zijn!
Dat was voor J en J anders: “het voelt als vanzelfsprekend. Al moesten we eerlijk gezegd wel even slikken op het moment dat we de auto in hopten.”

Toevallig zag ik de week erna opnieuw mijn broertje, opnieuw zag hij er een beetje grauwig uit.
Zijn zoon had de avond ervoor gebeld: na een heerlijke vakantieweek met zijn vriendin op Tenerife liep het stel de laatste dag een voedselvergiftiging op. Ze waren zeer beroerd. Zo schoot broer om 3 uur ’s nachts de auto in en stond om 4 uur op Schiphol om de twee zieken op te vangen en in zijn huis in Den Bosch liefdevol in bed te stoppen.

“Ik heb het geleerd van ons pap en mam”, zegt broer. “Zij zouden dit soort dingen altijd doen, zonder nadenken”.

Ik denk aan één van de laatste autoritjes die ik met mijn vader maakte.
Na het zoveelste ziekenhuisverblijf kwam hij met zijn krakkemikkige 87-jarige lijf weer thuis. Tijdens zijn ziekenhuisverblijf had ik zijn auto geleend, zo kon ik hem makkelijk regelmatig in het ziekenhuis bezoeken. Na zijn thuiskomst bracht ik de auto terug naar Brabant.
We kletsten. En plots zag ik dat het al hartstikke laat was: ik had die middag een coachingsgesprek met een klant in Houten, maar dat ging ik never nooit niet meer halen met het openbaar vervoer.
Mijn vader plaatste ons beiden zonder omhaal in de auto, reed mee naar Houten, en reed in zijn eentje met zijn broze gestel en wankele lijf terug naar Brabant. Ik bad dat hij en zijn lijf het zouden halen.

Ik zie ons nog regelmatig in die auto zitten, ontroerd door dat impulsieve gebaar van liefde zonder misbaar.

In de auto springen. Rijden in de nacht. Met slaap in je lijf, vermoeidheid van werken, wankele krakkemikkigheid en ziekte. Kleine radicale daden van liefde die grote indruk maken.

Liefde gewenst in deze dagen en veilige autoritjes,

Ik hoor heel graag je reactie.
Wil je privé antwoorden? Mail naar contact@yvonnetraint.nl
Hartelijke groet,

Yvonne van Iersel
YvonnetraintMINDFULNESS.