Jan Drost en liefde

Kerstvakantie, 10 uur ’s ochtends. Rijdend op een stille weg luister ik naar filosoof en schrijver Jan Drost.
Achter het stuur voelt mijn hart opgezwollen en vervuld van het tangodansen van vannacht. Het voelt zelfs een beetje beurs, kan dat eigenlijk met een hart?

Over een half uur mag ik weer in een kaal zaaltje voorzichtig iemand in de armen nemen. En daarna neemt iemand mij voorzichtig in de armen. Ik ben blij als een jonge puppy en weemoedig als.. dat weet ik eigenlijk niet. Ondertussen citeert Jan Drost Nietzsche over de liefde en muziek:

‘Men moet leren liefhebben.

Dit is wat er met ons gebeurt in de muziek: eerst moet men leren om een figuur en melodie überhaupt te horen, om het te detecteren en te onderscheiden, om het te isoleren en af te bakenen als een apart leven; dan vereist het enige inspanning en goede wil om het te tolereren ondanks zijn vreemdheid, om geduldig te zijn met zijn verschijning en expressie, en goedhartig over zijn eigenaardigheid:

Uiteindelijk komt er een moment waarop we eraan gewend zijn, waarop we erop wachten, waarop we voelen dat we het zouden missen als het er niet was: en nu blijft het ons onverbiddelijk dwingen en betoveren totdat we zijn nederige en verrukte minnaars zijn geworden die niets beters van de wereld wensen dan het en alleen het.

Maar dat is wat er met ons gebeurt, niet alleen in de muziek: zo hebben we geleerd om van alle dingen te houden die we nu liefhebben. Uiteindelijk worden we altijd beloond voor onze goede wil, ons geduld, onze eerlijkheid en onze vriendelijkheid met wat vreemd is; geleidelijk werpt het zijn sluier af en blijkt het een nieuwe en onbeschrijfbare schoonheid te zijn.

Dat is zijn dank voor onze gastvrijheid. Zelfs degenen die van zichzelf houden, zullen het op deze manier hebben geleerd: want er is geen andere manier.

Liefde moet ook geleerd worden.’

In onze mindfulnessmeditaties openen we ons voor alles wat zich in ons laat zien. We zijn opmerkzaam op vertrouwde ervaringen, nieuwe ervaringen, vreemde ervaringen.

We zijn gastvrij voor alles wat er in ons verschijnt.

We oefenen in het tolereren van wat er ook maar in ons opkomt, we oefenen ons in geduld, en in vriendelijkheid.

Nietzsche zou zomaar zeggen dat we oefenen in liefde!

Waardevol?

Experimenteer er deze week mee, als je iets tegenkomt dat jou vreemd is.
Kun je het tolereren ondanks de vreemdheid?
Geduldig zijn met die vreemde verschijning en expressie?
Vriendelijk zijn naar eigenaardigheid?
Liefde oefenen.

– en toen draaide Jan Drost ook nog eens Suzie Leblanc – oh vol hart…:

voel je hart, liefdevolle groet van Yvonne.