Normale reacties in abnormale…

Normale reacties in abnormale tijden

Ik loop in de AH met mijn boodschappenkarretje en dans de Argentijnse tango.
Zij wijkt terug, ik ga naar voren.
Ik stap opzij. Ik wacht. Hij wacht. En gaat. Aarzelend, daarna soepel.
Hij vertraagt, ik vertraag.
Ik stop. Zij loopt door, schrikkerig, snel, jachtig.
Hij sjeest overal doorheen, blik gefocused op appelmoes, alle voelsprieten staan uit.

Ik hoop dat iedereen de smaak te pakken krijgen van het samen dansen en dat ik jullie een keer op de tangovloer ga tegenkomen.

NORMAAL
De trainingsgroep van Nieuwe Werkgewoontes komt bij elkaar per beeldbellen.

We wisselen uit wat er met ons gebeurt in deze weken.

Iedereen zit in een andere situatie. Maar wat we allemaal herkennen is dat er emoties van allerlei aard zijn: een vlaag van paniek, knagende zorg, stil verdriet op de achtergrond, irritatie, blijheid, dankbaarheid.

“Het is nuttig om dat gewoon even te vertellen tegen iemand”, zegt M. Om bijvoorbeeld tegen mijn partner te zeggen: ik merk dat ik zorgelijk ben.”

“Nu we het erover hebben”, zegt J., “Er is emotie, ook op het werk. Maar ik maak er niet veel ruimte voor. En er is ook vaak geen ruimte.” Ze werkt in de ouderenzorg, ze moet handelen. “Maar het lijkt me nuttig om er af en toe wel even bij stil te staan, om het af en toe te voelen.”

In de tips, die zorgorganisaties deze weken aan hun medewerkers geven staat:

Emoties als angst, spanning, verdriet, machteloosheid en/of boosheid, zijn normale reacties op abnormale tijden.

Je hoeft niet jezelf af te vragen waarom je zo reageert, je hoeft er niet overheen te huppelen, te analyseren, jezelf op je kop te zitten, tegen jezelf te zeggen dat het overdreven is.

Gevoelens zijn er om gevoeld te worden.

Neem het zoals het is.
En maak er af en toe ruimte voor.

Een paar minuten: drie minuten nu
Of wat langer: 20 minuten bestaansrecht.

Alle goeds gewenst van Yvonne.