Live gaat voor

Naomi Perquin gaf haar nieuwe gedichtenbundel de titel ’Meervoudig afwezig’. Ze kwam op het idee, toen ze zag hoe een klein kind iets tegen haar moeder probeerde te vertellen, die druk met haar werk aan het bellen was.

Ik stel een iemand in de kamer een vraag. Hij speelt een schaakpartij op zijn mobiel. Hij kijkt op, antwoordt, schaakt, antwoordt. Schaakt. Ik wacht.

Mijn lief belt vanuit de auto. Ik zit nog te werken en houd een half oog op het scherm. Ik zwem tegen de stroom in om hem te kunnen horen. Als ik neergelegd heb besef ik: hij wou geloof ik even gezellig kletsen..

Ik geef les aan een jongeman. Zijn hand gaat ongemerkt elke vijf minuten naar zijn smartphone. De smartphone licht op, hij kijkt. Een halve seconde is ie afwezig, en dan is ie er weer.

Samen met een collega bespreek ik met een opdrachtgever een trainingsprogramma. Een mobieltje bromt. Mijn collega verontschuldigt zich en maakt in de hoek van de kamer luidkeels en enthousiast een afspraak met een nieuwe klant.

Met een gesprek probeer je zo dicht mogelijk langs elkaar heen te praten. Maar tegenwoordig is het vaak worstelen om überhaupt bij elkaar in de buurt te komen. Omdat de metdetennismaatjesheerlijkeenweekendjewegnaardeArdennen-whatsappgroep, de facebooktijdlijn, het nieuws, of een spelletje hard en verleidelijk jouw aandacht trekt. Je zit hier, maar ook in de Ardennnen en bij Trump.

Aandacht maakt een gesprek tot een goed gesprek, zorgt voor inspiratie, contact, verbinding, plezier, betekenis, resultaat. Als je met een smartphone of laptop in de weer ben, heb je maar halve, versnipperde, diffuse aandacht voor je gesprekspartner. Je bent afwezig.

Het maakt gesprekken haperend, oppervlakkig, vlak, frustrerend, waardeloos.

Spreekt het je aan? Leg deze weken je schermpje weg als iemand live contact wil (en jij ook).