Johan

Johan

Plots is voorbij wat je dacht dat nooit voorbij zou gaan:
de vanzelfsprekende nabijheid van een dierbare collega.
En ineens voel je wat hij betekent.
Je mist wat je gewoon vond toen hij in de buurt was.

Bijvoorbeeld de klankkleur en melodie van zijn stem –
zo mooi dat je meteen wilt vragen: “Kom je alsjeblieft bij ons koor?”
Zijn zwierige loop met zwierige armen.
Huppelende schouders als hij lacht.
Het opgetogen naar voren buigen en heen en weer wiegen, als onze trainingsgroep
geconcentreerd aan het werk was.
Zijn opgetogenheid als er stilte ontstond.
Zijn charmante opvangen van mijn betweterigheid.
Zijn eigenwijsheid en zijn vertrouwen.
En nog een dozijn dingen meer.

Missen.

Ik was niet bij zijn afscheid. Het was prachtig ‘en zo Johan’.
De liefdevolle woorden van zijn zonen heb ik niet gehoord.
Maar hier vind je de ode van de dochter van een vroeg gestorven vriend, voor wie hij als een vader is geweest.
Ze deelt een belangrijk inzicht over verlies.
Ik hoop dat het je inspireert.

Misschien wil je deze week kijken naar het bijzondere in het vanzelfsprekende. Geef het als het kan een zoen.

Hartelijke groet van Yvonne.