De eerste keer

De eerste keer

“Het is nu echt de eerste keer dat ik mijn voet echt voel.
Tot nu toe dacht ik wel: nu moet ik aan mijn voet denken.
Maar het is nu de eerste keer dat ik echt voel hoe mijn voet op de grond staat.

Ik heb deze week beseft: ik ben degene die er iets aan moet doen.
Tot nu toe was ik zo boos. Boos op iedereen en ook op mezelf. Maar deze week besefte ik echt voor het eerst: ik ben de enige die hier iets aan kan veranderen. Ik moet nee gaan zeggen. En dat heb ik ook al een paar keer gedaan.

Ik heb allerlei reacties gekregen van collega’s, ook boze reacties: ze zijn het niet van me gewend dat ik nee zeg.

Ik denk dat het belangrijk is dat ik hierover ga communiceren. Dat ik ga zeggen: “Ik zeg nu nee, want het is belangrijk voor me om niet over mijn grenzen heen te gaan.

Mijn boosheid? Nee, die voel ik niet meer.”

Vanochtend deelden deelnemers deze ontdekkingen met elkaar.

Als je het leest, dan lijkt het misschien gewoontjes.
Open deuren.
Maar ik hoor nog hoe ze dit vertelden.
Hoe hun ogen stonden.
Hoe er stilte was tussen de woorden.
Een ontroerend moment voor iedereen.